22 Nisan 2011 Cuma

büyülü gerçekçilik

Kucağımda yeni doğan ben'le, aynı annemin ilk doğan ben'i taşıdığı gibi, yüzüme ağaçların arasından yansıyan güneşle çıkıyorum çakıl taşlı köy yokuşunu... 4'ün büyüsünü farkeden bir tek ben miyim acaba, 4 kişinin 4 saatlik cennetinde?

Yürüyüş boyunca herkes bilinçsizce yol gösterici oluyor. Herkes, teker teker, sırayla, hangi otların arasından geçip hangi taşlara basarak ilerleyeceğimizi gösteriyor. Evren, doğaya yansıtıyor sisteminin ilerleyişini.

Yaprak üstünde keyif yapan tırtılı görünce, gözler tavşanı arıyor. Ve herkes kendi içindeki tavşanla tanışıyor yol boyunca. Küçük yokuştan inerken karşılaşılan kaplumbağanın ironisi gülümsetiyor. “Ne hızlı, ne yavaş” Cümlenin sonuna hangi ünlem işaretini koyarsan beni görürsün? Al sana bilmece! Hızı kim belirliyor? Yolda olmanın, yol olmanın maksimum hız sınırı var mı? Nasıl bir araç istiyorum? Nasıl bir yol istiyorum? Nasıl bir yolcuyum? Saçlarıma dış destek olmadan hakim olamayan bir yarış motoru sürücüsü mü, yoksa pedalı çevirirken etrafındaki çiçeklerden nasiplenen bisikletçi mi? Ve diğerleri... Yarış arabası mı, vosvos mu?

Cevabı iki seçenekten fazla olmasın istiyorum soruların. Kendimi mi kısıtlıyorum? Olasılıklarımı? “Olabileceklerin tümünü gördüm fakat asla olmayacak” haline giriş yapamıyorum hala... Oysa yarış arabasının motorunu vosvosa koyma hayaliyle yanıp tutuşabilirim.

Kır yürüyüşünde filmimi seyrediyorum.
Önümde yürüyen güzel adamın geniş omuzlarından aşağı inen, havayla bağlantı kurduran kollarının bitimindeki parmak uçlarının dokunduğu çiçekleri seyrediyorum. Yoldan çıkmadan, nazikçe değen parmak uçları...

Yol, bir başka yol göstericiye teslim ediliyor. Eski, tek katlı, taş ev... Duvarlar... Duvarların arasından çıkan otlar, çiçekler ve hatta ağaçlar... Bir dakika yetiyor koltuğu, kütüphaneyi, sallanan sandalyeyi, cibinliği, saksıları, çay bardaklarını nereye yerleştireceğimi hayal etmeme. Sırtında taşıdığı çantasıyla, bastığı toprağa aitliği yansıtan, elinde bilge sopasının olmasının senaryoya çok daha uygun olacağını düşündüğüm, yaramaz bir çocuğun izinden gidiyoruz. “En zıpır müzisyenler, davulculardır” mottosunu onaylıyorum içimden bir kez daha. Masal anlatıyor olsam şöyle devam ederdim: “Zıpır ile altın birbirini çok seven iki pıtırcıkmış.” Masaldan alınacak ders ise: “İlişkiler manifestosunun 1. maddesi: Yol, kendine ve yol arkadaşına güvenin öneminiyle ilerler.” Çantasından çıkardığı soğuk şeftali çayıyla, bizi besleyen şirin baba oluyor Zıpır. Sırtını keyifle Altın'a -hazinesine- dayarken kadraja giriyor. Fotografik hafızam hala iyi durumda.

Zeytin ağacına varmak... İki kökü, toprağın içi ve dışı ile bir. Toprakla iki kolu ile bağlantı kuran hava gibi zeytin ağacı. İnsanda toprak havayla, ağaçta hava toprakla bağlantı kuruyor, dengenin esası.

Ben ateş ve suyum. Hava ve toprağı arıyorum. Hava; kendimi güzel, savunmasız, sevgi dolu ve kadın hissettiren adamda. Toprak ise; en iyi yol arkadaşımda. Kendimi karşısında nasıl hissettiğimi hala tarif edemediğim çocuk kadında. Yanında herşey ve hiçbirşey olabildiğim aynamda.

Dört.

Zeytin ağacının bir koluna kendini emanet eden, içinin gökkuşağını dışına yaymış küçük bir kadın; dizlerini karnına çekmiş, elleriyle onları tutmuş, başındaki masal kahramanı şapkasıyla kendi gölgesinde oturuyor. Cesur ama ürkek... Duristliğime eş. Toscana'da çekilmiş bir fotoğrafa bakar gibiyim.

Cesur ve ürkek. Bütün zıtlıkları içinde barından her kadın gibi ya da soruların cevaplarının sadece iki seçenekli olmasını isteyen ben'den yansıyan kadın gibi; küçük, şirin ve altın rengi. Dizlerinin dibinde hazinesi.

Cesur ve ürkek... miyim? Bu yüzden mi bu kadar realist hayallerim var? Hayalleri bile kontrol etmek mi olasılıklara verdiğim potansiyel? Bu yüzden mi savunmasız hissediyorum? Olasılıklarımın mucizeye dönüşmesi için sihirbazı sipariş ettiğimi anladığım zaman hem de? Ne savunma ama!

Dönüş yolunda doğadan insan içine de dönülmüş oluyor. Oturuyoruz ana caddeyle köy yolu arasına. Arabayla eşeğin arasına. Medeniyetle cahilliğin arasına ya da. Teknolojiyle insan arasına. Maddeyle mana arasına. Dengeye... Zeytin ağacının dalında öten kuşun siyah ve beyazına. Hayalle gerçeğin arasına. Müzik ve sporun arasına. Hızlı ve yavaşın arasına. Tavşan ve kaplumbağa arasına.

Cevaplar iki seçenekli olunca, aslında olasılıklar iki seçeneğe indirildiğinde orta yolu seçebilmek, dengeyi kurduruyor. İki olasılığı hatta iki zıtlığı birbiri içinde eritmek, karıştırmak, harmanlamak, demlemek...

Beslenen mideler, beslenen ruhlarla doyuyor. Göz hep aç mı kalıyor? Yoksa sıralamada önce göz mü var zaten? Önce görmek lazım, güzel görmek... Yediğin yemeği, duyduğun cümleyi, sevdiğin sevgiliyi, baktığın aynayı, kendini...

“Önce görmeli, sonra gördüğünü içine almalı, içine aldığını yazmalı” demiştim ya... Sonradan görülenler tutkudan kararmış kaplama aşıklar, olduğu an görülenler satori sevgililer... Olanı ne kadar kısa zamanda -olduğu gibi- görür ve teslim olursan o kadar dengeli bir tahterevalliye sahip oluyorsun, kendine. Anlık uyanışları sürekli kılma haline...

Zıpır ve Altın'ı mavi pervazlı huzurlarına bırakıp kendimi ardarda lakaplar taktığım sevgilinin omzuna bırakıyorum. Yeni doğan 5 kedi yavrusu değişimin habercisi olarak, sabaha karşı, anneleri Gece'nin ağzında, kendini hava kararınca sahnede görmeyi seven güzel adamın tarafına taşınıyorlar. Tanrısal bir nefesle siparişi teslim alıyorum.

Bütün gösteriler gece daha güzel. Cadılar ayinlerine, sihirbazlar seyircilerinin karşısına, vampirler hayata, şairler ve şarapçılar tanrıya geceleri gidiyor. 18. yy İngiltere'sinden bir sahne oynanıyor yatak odamda. Joker'i değil, Joker'i elinde tutan Sihirbaz'ı istiyorum. Yanmak için oksijeni... Ve şaşırtılmayı, sürpriz yapamayan yanım için. Şifacı cadılarla, palyaço sihirbazlar var sahnemde. Karanlıktaki aydınlık. Gece. Ay. Işığı.

Kedileri düşünerek kapıyorum gözlerimi. Bıraktıklarımı yazıp, ateşte yaktığım kağıtları hatırlıyorum, dolunay zamanları. Cadılığımı... Major Arcana! Cadılar gibi, tanrıların habercisi sihirbazların da sembolünün ay olduğuna gülümsüyorum. Aynı amaca farklı yollarla...

Öz'den wizard of oz'a varıyorum. Sadece fotografik hafızamı önemsediğim için, aslında gördüğüme inandığım için de bütün bunları yazıyorum. “Hatırla Öz! Hatırla!” diye.

Ve sonra yan masadaki reklamcı kadının sesi: “Ruhunuzu doyurun!” “Düşlerinden uyansalar bile görecekleri aynı şey olacak” diyor karşısındaki adam. Mesajı alıyorum. Hatırlamak için yazıyorum.



Hatırlamak için, yazıyorum.

“Herşeyi altına dönüştüren
Gerçek simyacı sevgidir.
Yaşamın tek düzeliğinde
Yaşlanmaya ve ölüme karşı
Tek etkili büyü
Sevgidir.”


Bdrm

20 Nisan 2011 Çarşamba

eski sevgiliden hatırlanan öz

gecenin bi vakti işte, denk geldi fotoğraflar, yazılanlar... benimle bulamadığın tanrıdan yansıyan kendini -o benim gördüğümü- umarım geçmişin şimdiyi oluşturduğu keyifli ve güzel görünen sarışınla:) bulursun...

zihnimde birazcık olsun öfke olsa da, kalbimde senin için dua eden siyah beyaz çoraplı, bulutta sallanan kız çocuğu var.

koşulsuz sevgi belki burada ortaya çıkıyordur, ne dersin? sevmek, sevdiğini mutlu görmeyi istemektir de... aşkla sevmek değil, koşulsuz ve safça - içindeki gerçeği görerek sevmekle...

içinde gördüğümü yaşayamadığım için üzülüp, en azından görebildiğim için şükür derken:), senin, benim gördüğümü görerek, "kendini bilen, tanrıyı bilir"den yola çıkarak, gözlerindeki ışıltının devam etmesini diliyorum bu gece...

bulduğunun, belki de kavuştuğunun:) gerçek olması ve huzurun anlamını sahiplendiğin kadında yaşatman dileğini geçiriyorum kalbimden:)

tatlı gündüz rüyaları eski sevgili:)

Bdrm

19 Nisan 2011 Salı

teslim alınmıştır!:)

Hayat funk kıvamında... Sakin ama dolu. Tereddütsüz, endişesiz, küçük bir omuz hareketiyle neşelenilebilen kıvamda...

Runaway Bride'dan arda kalanlara tutunan bir hikayeyle yola çıkmışım. Şimdi elimdeki sipariş listesinin yanındaki kutucukları onaylar haldeyim.

"Drama"nın ne kadar güçlü bir enerji olduğunu ve hayata nasıl tutunduğunu daha rahat görüyorum. Böylelikle içim, kış boyu geçen "dramaları bırakıyorum"ları ekmeyle şimdi biçme kıvamına geliyor

Tutku demişim, tutku üstüne oyunlar oynamışım ve hatta tutku üstüne inançlarımı yıkmışım. -Odak noktalarını geçmek-

Şıpsevdi karakterlerinin aksine, aşkı tarif edemediğimde ve aşka dair -yine- bildiğim her şeyi unuttuğumda çoook eski zamanlardaki sevgilinin sözü geldi aklıma "aşkı çok iyi biliyorsun ama sevgiye çalışmalısın". Tam da sipariş listesinde eksik kutucuk var mı diye kontrol halindeyken işte, bahar geldi.

Ve aşk 2011 baharında, doğduğum ay zamanında tanım değiştirdi... Öz, siparişi teslim aldı.

ps: aşkı keyifle yazmak kalemin hakkıdır.

6 Mart 2011 Pazar

ö(z)lüyorum

sonu üç noktayla biten, cümle kılığına girmeye çalışan bir kelime, dilimde...
harflerin arasında "z"nin olup olmaması, hissettiğimi değiştirmeyen bir kelime, mide boşluğumda...
ve sonrasında nereden geldiği bilinmeyen, tek başına bir orkestra yaratan keman yayı, kulaklarımda...

zaman eğrisinde geri giderken, yokuş yukarı çıkartan... bi tütün sarıp, beş metrekarelik alanları geri çağırtan...

ve artık kalem secde etsine vardıran.

28 Şubat 2011 Pazartesi

ay

Tutkulu değildim, tutuktum.
Gökteki Ay’ı yere indirme çabamdı.

Dingin değildin, aceleciydin. Kavuşmuşun titrekliğindeydin.

Aksam akardım yoluna; tek akan tanrısal çocuklarındı.

Ay, dingin ve tutkuluydu; yere inmezdi, masallarda olurdu öyle şeyler. 

Ama ben AŞK’ı her gördüğümde, masallara olan inancımı pekiştirip, aşka dair tüm bildiklerimi unutandım. Ve yine unuttum… Yine, benim de bir masalım olsun istedim. Ve bu masalda;  AŞK, aşk'ı getirsin istedim.

Zaten sonra karıştı zihin; beklentiler, istekler, oyunlar, ispatlar… Yaptığın ilk hata, sonunda yormaya başlar; çabalama… Önce olması için, sonra bitmesi için. Doğduğun yere geri dönmek gibi… Oysa ki ölmekti amacım, doğmak için.

Unuttum dedim ya, AŞK dedim, aşka çıkar sandım. Oysa ışığıyla güneşlenip, tutulması vesilem olduğunda bendim orda olan; ay gibiydim – dingin ve tutkulu. Her şey olduğu gibi ve olduğu yerde güzeldi, yine unuttum.

Şimdi bütün bildiğim bu, bildiklerimin hepsini yine unutacağını bilsem de…
Sen tarifi olmayanı tarif ettiren, ben tarif ettiğimin tarifi olmadığını bilen. AŞK, tarifteki tarifsizliğin ta kendisi.

Bdrm

4 Şubat 2011 Cuma

kontrat



ruhum rumi'nindir, tebrizli şems'dedir, nasıralı isa'dır, mecdelli meryem'dendir.

ruhum sen'dedir. arzusu dünyaya ayak basmaktır. ruhum özgün olsun, özgün'e dolsundur niyetim.

benim anlaşmam budur.

31 Ocak 2011 Pazartesi

evrim mi dediniz?

balık, kuşa aşık olursa yuvaları neresi olur? diye sordu yine eski sevgiliden dile gelerek...

yuvaları ufuk çizgisi olur
suyun havayla birleştiği yer olur

ve sonra balık kuş olur, kuş balık olur
ve evrimleşme başlar
balık-su-kadın-anne-dişi-dünya / kuş-hava-erkek-baba-eril-semavi
dünya anneyle, semavi baba olur.
herşey birbirine karışır. bir olur.

kedi misin, balık mı dediklerinde anca hepsi dersen ve birini seç derlerse de kediydim, balık oluyorum diyebiliyorsun.

hatırladım: http://ozgunozan.blogspot.com/2009/03/rol-degisimi.html

ve sonra gülümsetecek olanı buldum:)

iki aşk arasında değişmeyen tek nesne balık oldu. nesne evrimleşti, su oldu, deniz oldu, okyanus oldu... uçtu, koştu, yüzdü aşk oldu.

gelen

Dedi ki : Cümleyi bir noktada görmek dilersen şüphesiz, kamile hoşça nazar kıl, gördüğün Rahman olur.
dedi ki: bünye soğusun istedik, gözümün önünde durdukça ateşi artıyor kafanın :)

alttaki üstekinin açıklaması olmuş, üstteki alttakinin gerçeği olmuş. ben senin açıklaman, sen benim gerçeğim olmuş. ben sen olmuş, sen ben olmuş. ben, sendeki sen; sen, bendeki ben olmuş. karışmış bir olmuş.
Adım atmasan da istediğin an yapabileceğini bilmek güzel. Sürekli bir enerji halinde olmanı sağlıyor en basiti:) yapabiliteni de bu belirliyor zaten… Potansiyeli, umuttan ve beklentiden ayıran şey budur. Ama sonra bu sürekli enerji hali bağımlılık yapıyor ve insan adım atmamaya bağımlı oluyor. Ve bu yüzden hayallerini hiç gerçekleştirememiş oluyor. 
Bağımlılıktan ancak tutkuyla kurtulunabilir. 

Olabilme potansiyelinin olduğu şeye-kendine ve en sonunda olduğun şeye duyduğun tutkuyla.

yazdım. sonra başlık kısmına gelince durdum. duydum; "en azından konu başlıkları ver" diyenlere, "bi başlığı yok ki bunun" dediğimi hatırladım;

anla, an'da, her şey olana, sıfat boş gelir.

23 Ocak 2011 Pazar

işaret

düz yazıda sus sesidir nokta, ardından boşluk gelir ya buna da sus payı denir.

19 Ocak 2011 Çarşamba

üç nokta

akşamsefasına dolanmış bir hanımeli
soru işaretinin noktası
fikrimin ince gülü...

Kdv siz

  Yalnızlığım Şapkasız başım Geride bırakılmışlığım Arkadan konuşmadan içime susmuşluğum Yalnızlığım  Bir ten ardında yoksul kalmışlığım Bir...