o
zamanlar facebook yoktu, olsaydı belki; tarihte bugün de yeri olurdu ama yazar
mıydım buraya ve okur muydum taziyeleri bilmiyorum...
o
zamanlar ne hissedeceğini bilemeyen, varlığı ile yokluğunun birbirine karıştığı
bir adamı kollarında kaybeden bir özgün vardı, şimdi ki özgün olsaydı bilir
miydi ne hissedeceğini?
o
zaman da bu geceyi böyle sakin ve bir başına karşılamıştım bir balkonda, bu
zamanda bu geceyi böyle sakin ve bir başıma karşılıyorum bir masada.
öyle
bir duygu ki bence, bunu yaşamış
olanların kalbi acıyacak her seferinde bir başkasının kaybında, yaşamamış
olanlar hayal bile edemeyecekler yokluğun getirdiği boşluğu.
o zaman da ilk ve son yudumu hatırına kaldırmıştım, bu zaman da.
hiç fena olmazdı birlikte olduğumuz; benim, beni, ben olarak bildiğim ve
onu, o olarak hatırladığım kadarıyla olduğumuz bir fotoğraf...
o zaman da arayıp şefkatine
sığındığım bir sevgili yoktu… vardı da yoktu. şimdi de… babam da öyleydi. vardı
da yoktu. hep varlar da yoklar.
ancak bir varmış bir yokmuş insan; varken nasıldın, yokken nasılsın?
cevaplanamayan bir soruymuş insan.
