Pazartesi

Hiç kimse izlemezken siz kimsiniz? 

Bu cümleyi düşünüyorum durup durup… Hiç kimse olmadığında ben, bazen, tam da böyleyim. 

Hani bir gece, ayrıydık -zaten nasıl bir olduk ki, unutulacak gibi değil- buraya gelmiştin, ben çok sarhoştum, beni öyle görme diye battaniyeyle kendimi kapamıştım. Fotoğraflarımı çekmiştin de öyle görmüştüm, nasıl vurulduğumu… 

İşte ben kimse izlemediğinde tam da öyleyim. Mutlaka bir kırmızı veya beyaz, mutlaka birkaç sezen, mutlaka kendi durmayan o meşhur göz yaşlarım. 

Aka aka, boş bir kaba…

Seninle ilgili tüm klasörlerimi sessizce ve elimde kalan son sevgi halleriyle kapamaya çalıştığım bir sırada -yine- öğreniyorum bi'şeyleri… O bi’şeyler sana olan sevgimi mi kaybettiriyor yoksa zaten bildiğimi mi hatırlatıyor? Bundan emin olamamak işte bir cehennem.

Gün de bizimdi, güneş de bizim, göğsümüzdeki ateş de…
Ateş söndü, küllerine sular dökülsün. Amin.

“Sanki kadınlığını Havva’dan beri birlikte anımsamamışız gibi, sanki çocukluğuna büyüteçle bakmamışız gibi, sanki gençliğine göğsümde yanmamışız gibi, eş, ana, çocuk, dost, akraba ne varsa sayısız yanlarını birlikte tanımamışız gibi.”

Sanki bunları hiç yaşamamış gibi, seni harcın olmayan bir yarışa sokmuşum gibi, sanki hiç başkalarının peşinde koşmamışsın gibi… Sanki o büyük aşkım kendi kendine sönmüş gibi…

Hiç kimse izlemezken, ben, kalbimin daha kaç kere inanıp, daha kaç kere durup, daha kaç kere yakılacağını düşünüyorum. 

İtiraf ediyorum, senden kalanları sarsın istedim. Koşar adım hem de… Yine de uyardım, ama kendi istedi. Yara bandı olurken açacağı o kocaman yaranın farkında mıydı, gözü körken kendi aşkına… Yine, birini onun istediği gibi sevemediğim için yaralandığım ömrümün birkaç zamanı daha… 

Dediğin gibi: “Üzgün, hırpalanmış, yok sayılmış, yuvasız, babasız, akransız, yurtsuz ve sayısız kez mağdur edilmiş bir kızla tanıştım.” ben de, her seferinde.

Kurtuluş, İstanbul