Haziran ortası Ekim yağmuru

“Korkunun ve bencilliğin cumhuriyetinde kabalığın kırıcı saltanatıydı yaşadığım.” 

Şükrü Erbaş

Yaz başlangıcında, kışın sıkışmışlığının tedirginliği var üstümde

Haziran ortası Ekim yağmuru…

Benden bir farkı yok gökyüzünün

Senden bir farkı yok kalbimin

Oysa ki her şey bir kabule bakıyor

Oysa ki her şey ortada, öylece duruyor

İnkarının kabulüne ihtiyacım var

Kendi duygusuyla barışamayanın mesnetsiz adımlarıyla yol almam

Suskunluk saygı duyduğum sakinlik olsun isterim

Kaynağı varsa…

Verdiğimi aldığım bir gecede

Aldığımı anladığım bir hayatın orta yerindeyim

Aşktan uzak bu iç çekişler

Aşk artık anca uzaktan selamımdır.

Hey mösyö,

Tek bir adımınız var atacak

Tek bir hamleniz var oynayacak

Dürüstlük kalbinizin kamçısı değilse eğer

Zaman asla çözüm olmayacak.

Yok sayılmış gecelerim için ihtiyaç duyduğum uyku haplarının sebebi olarak sizi kılmam

Herkesin mutsuz geçmişi kendine 

Ben vardığım yerin tadını çıkarmakla meşgulüm, her an

Siz nerdesiniz?

Hala güzel misiniz?

Hala kendinizle yüzleşmeden nefes mi alıyorsunuz?

Sabahın tatlı esintisi açık pencereden yanan ayaklarımı rahatlatıyor

Siz nerdesiniz?

Hey mösyö!

Artık sizli bizli cümlelerimin mi öznesisiniz?

Kurtuluş, İstanbul

konuşalım mı?

Zamanın kendi içinde kendine çarpıp, kendine geri döndüğü anlar toplamındayız.

Bana inananlar kadar inanmadım kendime, insanın kendine karşı işleyeceği en büyük günahı yaşıyorum. Durup durup kendime ihanet ediyorum. 

Öyle mi gerçekten? Yoksa bu sadece değeri olacak edebi bir cümle mi? Hangi ben yazıyor bu cümleleri? Hangi ben yazdığını okuyup, bu yazılabilir onayını veriyor. Hangi benin silmediği cümleler bunlar?

Kendi peygamberi olamayacak kadar kayıtsızım kendime.  

İçimde, bilmediğim dillerdeki şarkılar, beni bilmediğim ülkelere yakınlaştırıyor. 

Kurtarılmaya ihtiyaç duyan prenses kanım, çocukluk masallarından. Al beni götür izlanda’ya, gün ışığı olunca dayanamayıp kendinden vazgeçenlerin arasına… Al beni götür paraguay’a, bi yudumla gelmişiyle geçmişiyle yüzleşecek olanların arasına. 

Al beni götür dediğimde kim ben, kim beni alacak olan. Bir varlar, bir yoklar.

Beni hatırladın mı diye soruyor içimde biri. Üstüne karanfiller ektiğimiz kabuslarımızdan kalmadı çok şükür de içimin odalarında dolaşan bi hayalet hala var. Bana sürekli “olacakların hepsini gördüm ama asla olmayacak” diyen. İşte bu sakıncasız cümle, beni yeni yeni hakimiyet kuran inançsızlığa götürüyor. Öyle bi inançsızlık ki, hani gürül gürül akmaya hazır bir nehrin tam ortasında akışı değiştiren koca bi kaya gibi duruyor. O duruyor ya, ben de duruyorum. Yine geldik mi durist turistliğimin en karanlık noktasına. 

Sana gösterebilirim en karanlık hallerimi, eğer görmeye razıysan. Sana dediğimde bi nefesim kesiliyor, sen kimsin? Sen dediğim benden ne kadar uzaktasın? Sen dediğim hep değişen bir gizli özne.

Ben dediğim 

Pandemi 39.gün. Gün batımı çok uzak.