Usulca ama...

Sarhoştum ve kararlıydım. 

Bütün hüzünlerim arka cebimde, bütün kırıklıklarım iç cebimde, geriye kalan herşey; bütün hezeyanlarım/çıkışlarım/sorgularım/umutlarım çekmecelerimdeydi.

Seni bırakabilmenin tek yoluydu çekmeceler. Seni unutmanın yolunu ararken, kendimi sakladığım o derin ama küçük çekmeceler… fotoğraflar, hatıralar, yazılar, yazılamayanlar… şimdi lütfen usulca kapattığım kapağın içinde kal… Öyle fazlasın ki dışarıya göz kırptığın anda bile, gerçek oluyorsun bütün hücrelerimde. 

Şimdi lütfen, usulca, kapattığım halinle kal.

Şimdi lütfen usulca seni unutmama izin ver. 

Bütün bu usulcalığın kederinde boğulmama ve kendimi yeniden var etmeme izin ver…

Kurtuluş, İstanbul