Kabak dolması gibi doluyorum. Oluyorum. Dolarken oluyorum, OL’ana vuruluyorum. Üstten baksam aşk, alttan baksam love yazıyor her taşın üstünde. Serinliğinden geçiyorum, siyah beyaz koyunların arasında kendine kükreyen aslan olmaya karar veriyorum. Yattığım yer sallanıyor, ben olduğumu sanmaya devam ediyorum. Bulduğum her ağaç kalıntısını beyaz bir poşetle sırt çantama asıp geride bıraktığımı farzettiğim eve getiriyorum. Onlar orda durdukça hatırlıyorum; bana neler yaptığını, ne güzel gülümsettiğini, içimi çiçekle-böcekle nasıl doldurduğunu...
Karmaşanın ortasında çiçek kalabilir miyim diye soruyorum sana. Çiçeklerin içinde karma karışık kalma da diyorsun bana.
Gülümsüyorum bende yansımama.
İstanbul, Ortaköy
***görsel buradan alınmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder